51. Rachowice, kościół św. Trójcy

Wzmiankowany jako parafialny 1447. Prezbiterium i zakrystia murowane gotyckie (XV/XVI w.), nawa zrębowa zbudowana na nowo 1667 z inicjatywy proboszcza Ioannesa Ignatiusa Bothulidesa, Ślązaka z Olesna („Silesius Rosenbergensis”). Datę budowy nawy potwierdza protokół z 1687 roku. Wieża pierwotnie stała osobno (jeszcze w 1679 roku), ale już w 1687 była dołączona do budynku kościoła („iuncta ecclesiae”), w późniejszych latach spłonęła, ale odbudowano ją w latach 1780-90.
Pod prezbiterium mieści się krypta grobowa. W zakrystii i prezbiterium sklepienia, w nawie strop płaski. We wschodniej ścianie ślady zamurowanego wejścią. Protokoły z lat 1679 i 1687 wspominają o polichromii zarówno w stropie jak i na ścianach kościoła. W 1679 roku kościół pomierzono: 35 x 13,5 łokcia (22 x 8,48 m). Ołtarz główny barokowy (przed 1679 r.), odnowiony 1862 i 1961, o dekoracji chrząskowo-małżowinowej; za ołtarzem napis z I połowy XIX w. Dotyczący pożaru kościoła z 1705 roku i podpis proboszcza Jana Imieli. Ołtarze boczne, późnobarokowe (ok. 1705). Organy barokowe (XVIII w.). Dwa konfesjonały i ławki (ok. 1850). Płyta nagrobna Franciszka Imieli (zm. 1826), żeliwna, lana w hucie gliwickiej (ufundowana przez syna zmarłego, proboszcza Jana Nepomucena Imielę). Ogrodzenie drewniane cmentarza sumikowo-łątkowe (XVIII/XIX w.), w nim szkieletowa bramka wejściowa (XVIII/XI w.).