Miejscowość założona ok. 1300 roku. W XV i XVI wieku dla celów sakralnych wykorzystywano kaplicę grobową rodziny Gierałtowskich. W 1560 roku została ona przejęta przez protestantów. W 1617 r. staraniem rodziny von Studnitz podniesiona do rangi kościoła filialnego. W 1694 została powiększona (zbudowana na nowo?). W r. 1813 (doba napoleońska) znajdująca się pod kościołem krypta grobowa została splądrowana, a nastąpnie zamurowana. Kolejna przebudowa kościoła miała miejsce w latach 1822-23, gdyż był on już w złym stanie. Krótko potem umieszczono w kościele nowe organy. W 1889 kościół odnowiono, w 1917 (I Wojna Światowa) zabrano dzwon z wieży, nowy umieszczono tam w 1923 roku.
Konstrukcja ścian kościoła mieszana: zrębowa i sumikowo-łątkowa; wieża szkieletowa (słupowa). Kościół salowy, z 3-bocznym zamknięciem od wschodu; wewnątrz stropy płaskie; polichromia w zakrystii (XVII w.); ołtarz główny ambonowy regencyjno-rokokowy z amboną barokową (XVII w.); wejście na ambonę w obramieniu polichromowanym (1822); organy klasycystyczno-ludowe (1831); konfesjonał barokowo-ludowy; płyty nagrobne kamienne:
1) Baltazara von Baruth (zm. 1681 i jego żony Heleny von Sklin, 2) Adama Wacława von Studnitz, starosty ziem księstwa wirtemberskiego (zm. 1733). Epitafia drewniane: 1) renesansowe (1599) z obrazem Trójcy Świętej, 2) renesansowe (XVI/XVII w.), 3) renesansowe (1605) dla Marianny, córki Bartholomäusa von Studnitz. (zm. 1596); dwa epitafia ludowe (XVII/XVIII wiek) 6) z ręką rzeźbioną trzymającą lichtarz i z kartuszem herbowym. Dzwon odlany 1694 przez Georga Hellera we Wrocławiu, z kartuszami herbowymi rodzin von Baruth i von Studnitz.